– Władysław Klimczak położył podwaliny pod rozwój naszej instytucji i do ostatnich dni życia interesował się sprawami muzeum, ciesząc się z rozwoju i sukcesów MuFo, za co jesteśmy Mu niezmiernie wdzięczni. Pozostanie na zawsze w naszej pamięci jako wielka osobowość – człowiek niezależny i ekscentryczny, a jednocześnie niezwykle skuteczny i profesjonalny w swoich działaniach – wspominają dyrekcja i pracownicy Muzeum Fotografii.

Z zawodu był ekonomistą i historykiem, z zamiłowania fotoreporterem i muzealnikiem. Od 1961 roku piastował funkcję prezesa Krakowskiego Towarzystwa Fotograficznego, a od 1972 dyrektora prywatnego Muzeum Historii Fotografii im. Władysława Bogackiego, działającego w ramach Towarzystwa w Pałacu Pugetów przy ulicy Starowiślnej.

Comiesięczne spotkania

Był inicjatorem comiesięcznych zebrań członków Towarzystwa Fotograficznego, spotkań, w których uczestniczyli miłośnicy sztuki fotograficznej, często późniejsi zawodowcy i artyści. – Obrady przy świecach prowadzone były energicznie i ze swadą, bo jedną z zalet Władysława Klimczaka była umiejętność snucia ciekawych opowieści o historii i dokumentach, fotografiach i technice ich wykonania. Na spotkaniach prezentowano zdjęcia, które prezes oceniał surowo i wnikliwie pod względem technicznym, nie biorąc pod uwagę znajomości czy stosunków towarzyskich – czytamy w biogramie przygotowanym przez MuFo.

Z jego inicjatywy w 1986 roku powołano pierwsze i jedyne w Polsce publiczne muzeum fotografii zajmujące się wyłącznie tym medium, którego został pierwszym dyrektorem. Skupił wówczas wokół siebie grupę profesjonalistów i pasjonatów, którzy pod jego dyrekcją zbudo-wali prężnie działające Muzeum. Aktywnie pracował, budując pierwsze muzealne kolekcje: fotografii, sprzętu fotograficznego, książek i dokumentów archiwalnych.

Pamiętne wystawy

Od 1961 organizował i kuratorował wiele wystaw dokumentalnych, z których najznakomitsze to pozostające jeszcze w pamięci krakowian ekspozycje pod wspólnym tytułem Zginęli w Ka-tyniu (prezentowane kolejno w 1989 i 1990 roku w Muzeum Historii Fotografii). Był autorem i współautorem wystaw historycznych, człowiekiem niepoddającym się krytyce i wymogom cenzury, a także pomysłodawcą kontrowersyjnych, lecz do dziś budzących żywe zainteresowanie, Międzynarodowych Salonów Fotografii Artystycznej Aktu i Portretu Venus.

Gdy w 1990 przestał być dyrektorem Muzeum, nie skończył swojej przygody z kolekcjonerstwem. Ciągle jeszcze zaglądał na giełdy staroci organizowane przy Hali Targowej i do antykwariatów, gdzie z pasją i zaangażowaniem wynajdywał cenne zabytki sztuki fotograficznej.